Rozdział czternasty

Słyszał każde skrzypnięcie gałęzi, każdego jednego ćwierkającego ptaka w okolicy, ale nie słyszał jej głosu. Siedział z przymrużonymi oczami i rękoma złożonymi jak do modlitwy. Obserwował ją. Jeszcze dokładniej niż wtedy, gdy przywiózł ją do domu. Wiatr delikatnie muskał jej poranioną skórę, rozwiewał włosy i prawdopodobnie koił wszystko to, co ją tak strasznie bolało. Siedziała na trawie, obok starego drzewa tuż za domem wystawiając swoją smutną twarz do słońca. Wyglądała jak postać z innego, odległego świata. Justin wiedział, że tak naprawdę nigdy nie powinno jej tu być i nigdy nie powinna przechodzić przez takie bagno.

- Myślisz, że jest na mnie zła? - zapytał rzucając ukradkowe spojrzenie w stronę Ryana. Siedzieli obok siebie, przy starym samochodzie, brudni i trochę zmęczeni. Od kilku godzin próbowali naprawić auto, ale Justin był za bardzo skupiony na Arleen, by móc się zająć czymś co wymagało dużo uwagi.

Ryan początkowo nie zareagował na pytanie swojego przyjaciela. Siedział marszcząc czoło i mierząc uważnie wzrokiem zgarbioną postać dziewczyny.

- Wygląda strasznie - oznajmił po chwili. - Moglibyśmy ją postawić na środku pola kukurydzianego. Świetnie zastąpiłaby strach na wróble.

Justin zatrzepotał rzęsami, a potem wyciągnął rękę i trzepnął chłopaka w tył głowy.

- Co ty wygadujesz?! - fuknął.

- To bolało.

- I zaboli jeszcze mocniej jak jeszcze raz powiesz coś takiego.

- Jezu, sorry to był żart - odpowiedział chłopak przewracając oczami. Uniósł do góry dłonie dając znak, że się poddaje. - Musisz wyluzować.

- Wyluzować? Czy do twojego zakutego łba dociera, że znalazłem ją przypadkiem? Wiesz co mogłoby się stać, gdybym się na nią nie natknął? Spałem dzisiaj jakieś dziesięć minut!

- Nic jej nie jest Justin - westchnął Ryan. - Przesadzasz. Przecież ją widzisz, siedzi sobie tam i wszystko jest w porządku. Mówiłem ci, że da sobie radę.

- Przepraszam, czy ty naprawdę myślisz, że to sprawi, że poczuję się lepiej? - zadrwił pocierając o siebie swoje ręce. Nerwowo próbował zetrzeć smar, który jak zwykle nie chciał zejść z jego skóry. Ponownie zerknął w stronę Arleen, która wciąż siedziała w tym samym miejscu, ale teraz opierała brodę o kolana. Czy była zła? Czy spała w ogóle tej nocy? Może zastanawiała się nad tym dlaczego szatyn podniósł na nią głos? Może miała go za skończonego idiotę? Jęknął sfrustrowany. Po prostu chciał zajrzeć do jej głowy i dowiedzieć się wszystkiego.

- Nic nie rozumiem - powiedział i przycisnął brudnego palca do małego strupka na swoich ustach. - Pamiętasz jak przyszła tutaj pierwszy raz? - zapytał. - Wyglądała dużo gorzej, ciągle płakała i nie było żadnych problemów, żeby wyciągnąć z niej informacje. Bała się, nie ufała nam, ale i tak opowiedziała nam chociaż mniej więcej co się stało. A teraz? Po prostu przestała się odzywać. Nawet słowem mi nie odpowiedziała na żadne pytanie.

- Może jest zagubiona?

Justin puścił tę drobną uwagę mimo uszu i kontynuował:

- Pewnie jakiś psychopata odciął jej pieprzony opuszek palca, a ona nawet nie płacze. Co do cholery jest z nią nie tak?! - zapytał podniesionym głosem.

Miał nadzieję, że tego nie słyszała, ale z drugiej strony może to by nią potrząsnęło tak mocno, że w końcu wzbudziłaby się z tego swojego dziwnego transu? Nagle w jego głowie pojawiła się dziwna myśl - co jeśli ta obojętność, którą emanowała sprawiała jej przyjemność?

- Wygląda na spokojną, ale pewnie gdzieś tam zupełnie jej odbija - westchnął Ryan, ale szatyn w ogóle go nie słuchał. Był tak nakręcony, że przez moment zupełnie zapomniał o jego obecności.

- A ten pistolet? Skąd do cholery go wzięła? - zapytał. - Chcę wiedzieć kto to był i gdzie była, a potem...

 - A potem pokroić tego idiotę, albo idiotów. Nie pomyślałeś o tym, że to właśnie dlatego się nie odzywa? Bo wie, że jesteś w gorącej wodzie kąpany i zaraz znowu ją zostawisz tylko po to, żeby obić komuś twarz?

Justin zacisnął usta i odwrócił głowę w stronę Ryana. Milczał wbijając paznokcie we własne przedramię. Minęła długa minuta zanim wstał z ziemi. Otrzepał spodnie i wcisnął dłonie do kieszeni spodni.

- Co robisz? - zapytał Ryan, kiedy szatyn ruszył do przodu. Szybko wstał, a następnie wyprzedził Justina odpychając go lekko ręką do tyłu.

- A na co to wygląda? Idę do Arleen - odpowiedział i spróbował wyminąć Ryana, ale ten był nieugięty. Znowu wyciągnął przed siebie rękę, ale tym razem przycisnął ją do klatki piersiowej chłopaka próbując go powstrzymać.

- Bieber pora na małą lekcję.

- O co ci znowu chodzi?

- Po prostu się zastanów. Kiedy mówisz komuś "cześć" czy "dzień dobry", a ta osoba nie odpowiada, jak myślisz co to oznacza?

- Że nie ma kultury? - odpowiedział pytaniem na pytanie przechylając na bok głowę.

- A może to, że nie ma zamiaru z tobą gadać kretynie?

Justin cofnął się o pół kroku z niezadowoloną miną. Nie znosił tych momentów, w których Ryan miał rację. Tylko dlaczego Arleen nie chciała z nim po prostu porozmawiać, ani nawet przebywać w jednym pomieszczeniu? Czemu rano, gdy wszedł do kuchni ona od razu wyszła?

- Ja po prostu nie wiem jak z nią rozmawiać - westchnął cicho. - Arleen jest taka no wiesz... nigdy nie mówi o tym jak naprawdę się czuje.

Ryan uśmiechnął się pobłażliwie, ale nim zdążył rzucić jakąś kąśliwą uwagą Justin pomachał mu ręką przed twarzą uciszając go, a potem usiadł z powrotem przy samochodzie, opierając się o jego drzwi. On też rzadko mówił o swoich uczuciach.

*

Arleen dygotała na całym ciele pomimo tego, że gorące promienie słońca padały wprost na nią. Siedziała w starej, spranej koszulce, która należała do Bóg wie kogo z rękoma owiniętymi wokół dygoczących kolan. Bolało ją coś w klatce piersiowej, czuła uścisk i uciążliwe drapanie i doskonale wiedziała dlaczego tak się dzieje. Pamiętała jak kilka lat temu razem z Bladem oglądała program naukowy, w którym dokładnie opisywano co powinno się zrobić w przypadku podtopienia. W wielkim skrócie Arleen wiedziała, że powinna teraz leżeć w szpitalnej sali na dwudziestoczterogodzinnej obserwacji pod okiem specjalistów. Problem polegał na tym, że szatynka za bardzo skupiła się na zwisającym kawałku jej własnego palca i zupełnie zapomniała o całej reszcie. Nawet o oparzeniu na twarzy. Oczywiście ważną kwestią było również to, że nie pisnęła nawet słowa kiedy znajomy Larry'ego i on sam zadawali jej pytania, a ona milczała nie wiedząc co mogłaby odpowiedzieć. Potem zrobiło się jeszcze gorzej, bo znaleźli ten cholerny pistolet i na tym w zasadzie zakończyło się całe to spotkanie... teoretycznie. Nie istniały takie leki, ani szwy czy też magiczne sztuczki, które pomogłyby zapomnieć jej o tym co ją spotkało. Była tak zagubiona, tak strasznie przerażona, że każde najmniejsze skrzypnięcie powodowało, że cała się spinała gotowa do ucieczki. I pomyśleć, że dopiero co udało jej się z tym uporać. Przestała panikować przy każdej nadarzającej się okazji, ale oczywiście domek z kart, który ustawiła runął przez jakiegoś idiotę.

Chciało jej się płakać, chciała wykrzyczeć, a może nawet po prostu wyrzygać każdą najmniejszą cząstkę bólu, który tłamsiła w sobie, ale jej oczy nie wypełniały się łzami, a usta wciąż pozostawały zamknięte i żadne, nawet najmniejsze słowo nie chciało przejść przez jej gardło. Czuła ból, złość, cierpienie jednocześnie czując namiastkę szczęścia, bo przecież nic jej nie było. Ale wszystko to pochłaniała rosnąca pustka, zżerająca ją od środka jak szybko postępująca choroba. Arleen nie wiedziała co się z nią dzieje, ale była pewna, że Justin postrzega ją jak wariatkę. Nie musiał jej tego mówić prosto w twarz, widziała to w jego natarczywym spojrzeniu i w tej ostrożności, z którą do niej podchodził od samego rana. Nie była na niego zła za to, że wybuchł. Po prostu potrzebowała tylko trochę spokoju, więcej czasu i chwili samotności. Bo przecież była silna i zawsze potrafiła się podnieść, więc czemu tym razem nie miałoby być inaczej? Westchnęła cicho i przycisnęła policzek do kościstego kolana. Była zmęczona po nieprzespanej nocy i naprawdę chciała się chociaż zdrzemnąć na piętnaście minut, ale ilekroć zamykała oczy widziała przed sobą twarz Jetta. Jego szaleńczy uśmieszek i dzikość w oczach. Chciał ją zabić. Chciał się jej pozbyć, potraktował ją jak śmiecia, a ona przez swoją naiwność prawie straciła życie. Boże jak mogła być tak głupia?! Jak mogła naiwnie uwierzyć w to, że Jett ją wypuści, gdy tylko powie mu prawdę? Przecież, gdyby to zrobiła zapewne sam Justin byłby już martwy. Mimowolnie dźwignęła głowę do góry zerkając w jego stronę. O dziwo, tym razem nie gapił się wprost na nią, ale rozmawiał o czymś z Ryanem.

Po drugiej stronie domu, obok okna z pękniętą szybą stał jakiś chłopak. Arleen przeniosła spojrzenie w jego stronę. Jedynym powodem dla którego nie spanikowała na jego widok było to, że widziała go już rano, kiedy Justin ze złością rzucił w jego stronę woreczkiem z lodem. Domyśliła się, że to Frost chociaż wcale nie przypominał swojego brata. Byli zupełnie inni, nie łączyła ich żadne podobieństwo fizyczne. Obserwowała go przez chwilę widząc, że zachowuje się dość dziwnie. Chodził w jedną i drugą stronę podrygując nerwowo, nieustannie wycierał ręce w materiał swoich dżinsowych spodni, a przy tym wyglądał jakby coś do siebie mamrotał. Kiedy w końcu ich spojrzenia się skrzyżowały Frost uśmiechnął się do niej szeroko i pomachał ręką. Arleen wzruszyła jedynie ramionami uciekając wzrokiem na bok. Naprawdę nie interesowało jej teraz poznawanie rodziny Justina, a już szczególnie kogoś, kto wyglądał tak podejrzanie.

Minęła bardzo krótka chwila, kiedy usłyszała zbliżające się kroki, aż w końcu ktoś zasłonił jej słońce.

- Cześć - powiedział Frost. Usta mu drżały, przez moment się uśmiechał, a po chwili jego kąciki ust opadały. - Wiem, że dziwacznie się zachowuję, ale... - urwał na moment sięgając do kieszeni. Wyciągnął z jej dna mały niepozorny woreczek. Ułożył go na dłoni, którą następnie przysunął w jej stronę. Arleen nie była głupia. Od razu zrozumiała, że to co znajduje się w środku to nie proszek do pieczenia czy mąka. Frost chciał się podzielić swoją działką.

- To mi pomaga, moja biała dama - wyjaśnił i znowu się uśmiechnął. Otworzył woreczek jednym ruchem - Jeśli coś cię dręczy to szybko o tym zapomnisz - powiedział i bardzo ostrożnie wysypał cieniutką warstwę proszku na wierzchu dłoni, a potem oddał resztę Arleen, która nie wiedzieć czemu od razu złapała za narkotyk. - Spróbuj - zachęcił, a potem  zatkał jedną dziurkę nosa, żeby tą drugą wciągnąć kokainę i nie zmarnować nawet najdrobniejszego okruszka.

Arleen wielokrotnie czytała broszury mówiące o szkodliwości zażywania narkotyków. Oglądała filmy, czytała książki, ale to zupełnie inne uczucie kiedy ma się coś takiego przed sobą. Była ciekawa jak wygląda świat po zażyciu czegoś takiego. Zastanawiało ją czy to prawda, że ludzie mają urojenia i robią dziwne rzeczy. Czy może wszystko to co opisują w gazetach jest tylko wymysłem? Przeciągnęła palcem prawej dłoni po wewnętrznej stronie ust, a potem wsunęła go do woreczka. Spojrzała jeszcze raz na Frosta, który wciąż pociągał nosem dociskając jego płatki. Wcale nie wyglądał na szczęśliwszego niż wcześniej.

- Ani się waż! - zagrzmiał Justin, który nagle pojawił się przy nich. Arleen poczuła zimny dreszcz, który przeszedł wzdłuż jej kręgosłupa. Wcale nie zamierzała tego próbować, ewentualnie dotknąć koniuszkiem języka i nic więcej. To w jaki sposób zachowywał się Frost wcale jej nie zachęciło, ale oczywiście szatyn o tym nie wiedział. Chwycił mocno za jej nadgarstek nie zwracając najmniejszej uwagi na to, że pod wpływem jego uścisku spomiędzy ust Arleen uciekło jęknięcie. Wstrzymując oddech spojrzała na Justina, który był cały czerwony na twarzy ze złości. Na jego szyi i rękach widać było grube żyły, które wyglądały tak jakby miały wybuchnąć.

- Frost! Zwariowałeś? - zapytał patrząc ostro na chłopaka, który odebrał swój woreczek i wcisnął go z powrotem do kieszeni. Wywrócił oczami.

- Jeeezu - przeciągnął znudzonym głosem. - Popatrz na nią, jest taka zdołowana. Chciałem, żeby poczuła się lepiej. Mi to zawsze pomaga.

- Jak możesz być tak głupi?!

- Uważaj do kogo mówisz gówniarzu - odparł Frost denerwując się. - Gdyby nie ty i cały ten syf, w który zostałem wciągnięty byłbym pewnie czysty, miałbym może cholerną żonę i dziecko! - splunął i gwałtownie przybliżył się do Justina. Arleen wciąż wstrzymywała oddech patrząc na nich z przerażeniem. Wiedziała, że kokaina wciągana nosem niemal natychmiast wnika do organizmu i wcale nie musi powodować pozytywnych emocji u osoby, która ją spożyła. Chciała, by Justin ją puścił. Miała zamiar jak najszybciej od nich uciec, ale ten oczywiście cały czas mocno ją trzymał i nie zamierzał pozwolić, by przypadkiem się wyślizgnęła. Była pewna, że Frost zaraz przywali Justinowi. Nie chciała być świadkiem ich bijatyki, nie chciała tego oglądać. Chłopak podszedł jeszcze bliżej, ich klatki piersiowe niemal się stykały. I wtedy niespodziewanie brat Justina chwycił za jej dłoń, a ona szarpnęła do tyłu znowu próbując uciec. Bała się.

- Puść ją - syknął szatyn, ale Frost niczym się nie przejmując oblizał tylko swoje usta, a potem przyciągnął do nich palec wskazujący, którego opuszek był cały w jego ukochanej białej damie. Arleen odsunęła się jeszcze bardziej do tyłu wykrzywiając twarz w grymasie i obrzydzeniu. Żaden z chłopaków jednak dalej nie dał jej możliwości, by cofnęła rękę. Mogła tylko patrzeć jak białe drobinki przyklejają się do obślinionych ust Frosta.

- Reszta dla ciebie - powiedział, kiedy zebrał to co się tylko dało. Oblizał wargi i odwrócił się na pięcie odchodząc szybkim krokiem.

Arleen od razu zerknęła na swoją rękę, kiedy w końcu uwolniła się spod uścisku chłopaków. Mogła rozmyślać o tym jak Justin jest na nią zły i jak bardzo kręci głową z dezaprobatą niezadowolony z tego co widział, ale zamiast tego myślała tylko o ślinie Frosta na swojej dłoni i o tym jak się jej pozbyć.

- Nie będę prosił, żebyś coś powiedziała - zaczął Justin, - ale błagam Piegusko. Nie bierz tego, nawet dla zabawy. Mój brat jest uzależniony, nie chcę, żebyś skończyła tak jak on, albo gorzej.

Zaskoczona tym, że nie krzyczy podniosła głowę i spojrzała na niego marszcząc brwi. Szatyn wciąż był lekko czerwony na twarzy i gdyby się teraz zaciął prawdopodobnie wykrwawiłby się na śmierć, bo jego żyły wciąż znajdowały się na wierzchu, ale oprócz tego wydawał się być spokojny, a co dziwniejsze - wyrozumiały. Uśmiechnął się lekko, a potem pocałował ją w czoło. Odsunął się do tyłu, a ona od razu chwyciła jego koszulkę i zaczęła wycierać w nią swoją prawą dłoń z ustami wygiętymi w grymasie.

- Chodź do domu wariatko - zaśmiał się na głos. - Umyjesz ręce i może zrobimy coś do jedzenia? Co ty na to? Kiwnij głową jeśli się zgadzasz - zasugerował nieśmiało. Arleen nie mogła nic na to poradzić. Wciąż nie umiała wykrztusić słowa, ale to ciepło, które rozlewało się w jej duszy za każdym razem, kiedy Justin zachowywał się w ten sposób było jak najlepsze lekarstwo na jej zbolałą duszę. Może lek na smutek to drugi człowiek, który nawet kiedy tracisz zmysły wciąż jest przy tobie?

*

Justin naciągnął rękaw swojej koszuli flanelowej do góry, a potem chwycił za brudną koszulkę, która nie była już tylko ubrudzona smarem, ale i ohydną śliną jego starszego brata. Uśmiechnął się głupkowato pod nosem idąc w stronę łazienki. Teraz cała ta sytuacja wydawała mu się całkiem zabawna, bo nigdy wcześniej nie widział, aż tak zniesmaczonej Pieguski, ale wtedy, gdy zobaczył jak podchodzi do niej Frost wcale nie było mu do śmiechu. Od razu wiedział o co chodzi i wszystko natychmiast w nim zawrzało. Był wdzięczny za to, że Ryan poszedł po klucz, którego nie zabrali za sobą, bo inaczej na pewno, by go próbował powstrzymać. Ciśnienie już dawno nie skoczyło mu tak wysoko jak w tamtej chwili. Więc jakim cudem potrafił zachować spokój, kiedy do niej mówił? Może po prostu podświadomie wiedział, że jeśli zacznie po niej krzyczeć i zachowywać się jak ci irytujący ludzie, którzy "zawsze wiedzą lepiej" zrazi ją do siebie jeszcze bardziej? Ważniejsze było to, że nie wzięła tego świństwa.

Wrócił na dół. Arleen siedziała przy stole przebierając nogami, zanurzała łyżeczkę w zupie mlecznej topiąc płatki czekoladowe. Podpierała głowę na ręce jedząc wszystko bardzo powoli, oblizała usta i spojrzała na Justina.

- Smacznego - powiedział. - Przepraszam, że nie ma porządnego obiadu, ale nikt nie był na zakupach i...

Arleen wzruszyła ramionami z obojętnością i wsunęła do ust łyżeczkę z jedzeniem. Rozgryzła czekoladowe płatki i popiła je mlekiem. Tak naprawdę niezbyt interesowało ją to co je czy pije. Wciąż była zmęczona i nadal po prostu chciała przytulić się do poduszki i zasnąć bez obaw, że przyśni się jej Jett.

Justin usiadł obok niej, a następnie sięgnął po pudełko i nasypał sobie płatków śniadaniowych prosto do ust i zaczął je głośno miażdżyć zębami.  Nie wiedział co było w niej takiego interesującego, co odpychało i przyciągało go do niej jednocześnie, ale nagle uświadomił sobie, że nie miałby nic przeciwko temu, by zabrać ją z tego miejsca i odjechać w nieznane. Zerknął na nią kiedy poczuł na sobie ciekawskie spojrzenie. Duże zielone oczy wpatrywały się w niego z zainteresowaniem. Arleen dotknęła miejsca na czole, w które szatyn wcześniej ją pocałował i uśmiechnęła się do niego. Lekko, niemal niewidocznie, a potem ponownie zatopiła łyżkę w swoim jedzeniu. Nie wiedział co to znaczy, ale samo to, że jej twarz na ułamek sekundy nie wyrażała zupełnej pustki i smutku ucieszyło go. Nawet jeśli tylko udawała.

- Ej ludzie! - krzyknął Ryan gdzieś z głębi domu. - Mamy gościa!

Chwilę później wszedł do jadalni prowadząc przed sobą Evana. Trzymał ręce na jego ramionach poruszając się jak robot. Chłopiec trzymał w rękach jakąś grę i podskakiwał wesoło.

- Zagrasz ze mną? - zapytał zwracając się do Arleen. Szatynka nawet się nie zastanowiła, odłożyła łyżkę do miski. Wstała odsuwając krzesło do tyłu. Wzięła swoją miskę i skinęła głową. Zanim wyszła z Evanem odstawiła naczynie do zlewu, a potem zabrała dzbanek z wodą i dwie szklanki. Justin siedział z uchylonymi ustami przyglądając się jej z zaciekawieniem. Żeby grać z kimś w jakąś grę trzeba mówić, więc czy to oznaczało, że będzie rozmawiała z Evanem? Odprowadził ich wzrokiem, a potem przechylił głowę na bok.

- Zaprosiłeś go?

- Tak.

- Dlaczego?

- Przecież Arleen go uwielbia - odparł. - Pomyślałem, że może jak spędzi z nim trochę czasu to wszystko wróci do normy? W sumie sam nie wiem, sorry kiepski ze mnie psycholog - dodał wzruszając ramionami. Wsunął dłonie do kieszeni spodni i przeciągnął czubkiem buta po podłodze. - Teraz masz czas na to, żeby pogadać z Frostem.

Od sytuacji na zewnątrz minęło już prawie czterdzieści minut, więc jego brat powinien być już przytomny i zdolny do normalnej rozmowy. Szatyn wiedział, że nie skończył jeszcze swojej roboty w Lansing, ale nie miał serca, by zostawić Arleen. Jedynym rozwiązaniem było wysłanie Frosta do domu w towarzystwie Ryana, albo innego chłopaka.

- Jest w pokoju Thomasa. Idziemy?

- Tak, tylko muszę coś zabrać - powiedział Justin.

Weszli na piętro i nie siląc się na uprzejmość wtargnęli do pokoju. Frost siedział po turecku przed oknem. Bujał się do przodu i tyłu wpatrując się w szybę. Pociągał nerwowo nosem, jakby miał katar.

- Jutro mnie tu nie będzie - warknął odwracając się do nich. - Nie wiem po co tutaj przyjechałem - dodał kręcąc głową.

- Przestań się mazgaić - odpowiedział szatyn. - Jesteś kretynem, nienawidzę cię, ale dalej jesteś moim bratem.

Frost przewrócił oczami i zacisnął dłonie na swojej kieszeni. Nerwowo obgryzał naskórek ze swoich warg.

- Potrzebna mi podwózka.

- Colin z tobą pojedzie, ale jest kilka rzeczy, które musimy jeszcze obgadać. Dasz radę mnie posłuchać przez dziesięć minut bez wciągania tego gówna?

- A mogę wcierać?

Justin zignorował głupią uwagę i zaczął wyjaśniać Frostowi o co mu chodzi i czego od niego potrzebuje. Zabrało to trochę więcej czasu niż się spodziewał, ale musiał mieć pewność, że jego brat wszystko zrozumie. W dodatku czasami miał problem z doborem odpowiednich słów. Nienawidził tego, że całe jego życie zamieniło się w wielką tajemnicę, ale nie miał innego wyjścia. Wszystko co robił było dla dobra innych, swojego i Arleen.

- A to? - zapytał Frost patrząc na ręce Justina. Chłopak przez cały czas trzymał w dłoni kopertę, wymiętą i zniszczoną, ale nie był pewien co z nią zrobić. Wiedział, że powinien pokazać list od Willa i wyjaśnić wszystko Arleen, wtedy łatwiej byłoby jej to wszystko zrozumieć, ale też strasznie bał się tego co się stanie, kiedy dostanie go w swoje ręce. Więc może najlepszym rozwiązaniem było to, by Frost zabrał go za sobą. Wtedy Pieguska nie miałaby żadnej możliwości, by poznać jego treść.

- Nie wiem co z tym zrobić - westchnął. - To od mojego kumpla.

- Piszecie do siebie romantyczne listy?

Justin wzniósł oczy ku górze i wyciągnął rękę do Frosta. Uścisnął ją, ale nie podał mu koperty. Chyba nie ufał nikomu na tyle, by przekazać mu tak ważne źródło informacji.

Godzinę później Justin siedział z nogami założonymi na stole. Stukał w ekran swojego telefonu grając w jakąś głupią gierkę, kiedy usłyszał dźwięk tłuczonego szkła. Gwałtownie podniósł się ze swojego miejsca rozglądając się na boki. Próbował zachować spokój, ale każdy taki dźwięk przyprawiał go teraz o podniesione ciśnienie. Trudno było nie krzyknąć czy rzucić się biegiem w stronę salonu. Odłożył telefon i szybko przeszedł do salonu. Stanął w progu klepiąc nerwowo dłonią swoje własne udo.

Najpierw zobaczył Arleen, która wpatrywała się w Evana. Klęczała wśród odłamków szkła, które były pozostałością po dzbanku.

- Co się stało? - zapytał, ale nikt mu nie odpowiedział. Młody stał nad Arleen z załzawionymi oczami, a ona wierzchem trzęsących rąk odsunęła na bok szkło. Zupełnie nie pomyślała o tym, że robiąc coś takiego może zrobić sobie krzywdę. Po jej policzkach płynęły łzy. Załkała na głos pierwszy raz odkąd wróciła do domu, a Justin poczuł nieprzyjemny uścisk w żołądku.

- Uważaj na szkło - wyszeptał jedynie patrząc w osłupieniu na całą tą scenę, ale oni go nie słuchali. Arleen oplotła ciało chłopca rękoma mocno przytulając go do siebie. Wyszeptała coś niezrozumiałego odchylając się do tyłu. Płakała jak małe dziecko. Justin oparł się o framugę drzwi patrząc to na małego blondyna, to na Pieguskę. Ta znowu przytuliła chłopaka pociągając nosem. Bez słowa wstała i niemal wybiegła z salonu nie dając szansy Justinowi, by ją zatrzymał. Cokolwiek się stało Ryan miał rację, Evan pomógł Arleen uwolnić jakąś część jej smutku i żalu. I chociaż widok zapłakanej szatynki przyprawiał Biebera o ból żołądka gdzieś w głębi serca cieszył się, że w końcu coś zaczęło się dziać. Miał serdecznie dość jej milczenia.

- Evan? Powiesz mi co się stało? - zapytał podchodząc bliżej. Przyklęknął w tym samym miejscu, w którym chwilę temu znajdowała się dziewczyna. Łzy błyszczały w jego dziecięcych, niewinnych oczach, które ciągle pocierał piąstkami nie chcąc się rozpłakać.

- Czy Arleen mnie nie lubi? - zapytał Evan płaczliwie. Justin uniósł do góry brwi. Nie spodziewał się takiego pytania. Pokręcił energicznie głową.

- Co? Zwariowałeś Młody? Powiedz mi co się stało, tylko spokojnie.

Evan nabrał powietrza do ust i jeszcze mocniej zaczął pocierać oczy.

- Graliśmy w grę - wyjaśnił wskazując dłonią na planszę do gry w Chińczyka. - Zdradziłem jej sekret, a ona zaśmiała się i myślałem, że mi nie wierzy. Ale wtedy upuściła dzbanek i zaczęła strasznie płakać. To moja wina? - zapytał smutno. - Ona mnie nie lubi Justin?

- Zgłupiałeś Młody czy jak? - odpowiedział szatyn uśmiechając się. Rozczochrał włosy Evana dłonią. - Arleen jest teraz bardzo smutna i często płacze - powiedział. - To nie ma nic wspólnego z tobą, przecież ona cię uwielbia.

- Dlaczego jest smutna?

- Tęskni za swoim bratem. Powiesz mi co to za sekret? - zapytał przechylając na bok głowę. Patrzył z zainteresowaniem i rosnącą ciekawością na Evana, ale on zaprzeczył kręcąc dłonią przed twarzą szatyna.

- To tajemnica. Nie mogę powiedzieć.

- Oho, więc Arleen awansowała i wolisz ją zamiast mnie? Czy chodzi o jakąś ładną dziewczynę?

- Ona rozumie - oznajmił Evan zagadkowym tonem.

- Co rozumie?

Blondynek wzruszył ramionami i starł jedną pojedynczą łzę, która uciekła z jego oka.

- Gry i bajki, lubi ze mną rozmawiać.

- Ja też lubię z tobą rozmawiać! - powiedział energicznie Justin. - Ale dobra, jak będziesz chciał to pamiętaj, że mi też możesz zdradzić swój sekret.

*

Piorun przeciął ciemne niebo, a po chwili po całej okolicy rozniósł się głośny grzmot. Justin nie potrafił zasnąć chociaż czuł się zmęczony. Leżał na plecach, na swoim łóżku wpatrując się w sufit i wsłuchując się w bębniący o parapet deszcz. Myślał o liście, o tym co mógł powiedzieć Evan i dlaczego to tak bardzo wpłynęło na Arleen. Westchnął cicho i poprawił się na poduszce, którą spłaszczył plecami.

- Śpisz? - zapytała szeptem. Justin, aż wzdrygnął się, gdy zorientował się, że nie jest sam w swoim pokoju chociaż wcale się nie wystraszył. Dźwignął się na łokciach i przechylił na bok głowę widząc, że w progu stoi Arleen. Już prawie zapomniał jak brzmi jej głos. Miała na sobie ogromną koszulkę, a na nogach jak zwykle krótkie szorty. Zagryzła usta przesuwając dłonią po brzuchu. Plama światła przeszła przez cały pokój powodując, że dziewczyna zatrzęsła się jeszcze zanim rozległ się głośny huk. Justin bez problemu dostrzegł jak zaciska oczy i krzywi się słysząc kolejny grzmot.

- Nie śpię - odpowiedział w końcu niepewnym głosem. - Wszystko w porządku?

- Oh, tak... ja tylko... no wiesz... - jąkała się nie wiedząc co powiedzieć. Westchnęła ciężko i przeciągnęła dłonią po swoim czole. Kolejny dużo głośniejszy grzmot i jej reakcja sprawiły, że do Justina natychmiast dotarło o co chodziło. Chwycił za brzeg kołdry i odsunął się na bok, a następnie klepnął dłonią w puste miejsce.

- Chodź - powiedział. Nie musiał powtarzać. Usłyszał tupot bosych stóp, a potem poczuł, że łóżko po jego prawej stronie lekko ugina się pod jej ciężarem. Położyła się twarzą zwróconą do niego z jedną dłonią pod głową. Chwycił ponownie za kołdrę i porzucił ją do góry okrywając jej drobne ciało. Wstrzymał przy tym nieświadomie oddech. Serce w jego klatce piersiowej biło tak szybko jak nigdy wcześniej. Chciał ją teraz tylko chronić, zamknąć w swoich ramionach, pogładzić po plecach i spić cały ten smutek z jej ust. Tylko jak? Nikt nigdy nie nauczył go jak dotyka się takie dziewczyny, zmęczone życiem, smutne i autodestrukcyjne. Arleen poruszyła się niespokojnie, kiedy ponownie błysnęło.

- To tylko burza - wyszeptał Justin tak cicho, że ledwie usłyszał swój własny głos.

- Wiem - odpowiedziała. Patrzyła na niego dużymi oczami z przygryzionymi ustami. Przylgnęła do poduszki jeszcze bardziej. - Wszystko jest teraz takie... straszne - dodała łamiącym się głosem. Gorące łzy wypłynęły spod jej powiek skapując na materiał poduszki.

Justin naprawdę cieszył się, że zaczęła mówić, ale chyba wolał nie wiedzieć jak bardzo się boi. Przecież wręcz wprost oznajmiła mu, że jest przerażona wszystkim. Chciał otrzeć jej mokrą skórę, zatopić palce w miękkich włosach i uspokoić. Ale nie potrafił tego zrobić, nie potrafił jej dotknąć, bo sam bał się, że jeśli to zrobi - ona ucieknie.

- Naprawimy to wszystko.

- Nie. Masz swoje życie, a ja jak idiotka weszłam w nie i wszystko tylko psuję - westchnęła zaciskając oczy, otarła policzki wierzchem dłoni. - Nie słyszałeś o tym, że próba poskładania kogoś kto jest zniszczony zawsze źle się kończy? Ich drobne kawałeczki zawsze ranią dłonie.

- Mam dużo plastrów.

Uśmiechnęła się pod nosem. Poczuł jak jej drobna dłoń wplata się w jego palce. Chwyciła go lekko, a on odwrócił się w jej stronę zaskoczony jej gestem. Uścisnął jej palce, a potem dźwignął się wyżej tylko po to, by przyjrzeć się jej twarzy. Jego palce drżały, kiedy delikatnie, niemal niewyczuwalnie przesunął po śladzie przypominającym mały trójkąt na jej policzku.

- Arleen nie zrozum mnie źle, dobra? - zaczął niepewnie. Szatynka czuła, że jej serce przyśpiesza bicia, a gdzieś w brzuchu coś przyjemnie łaskocze jej wnętrzności.

- Okej - odpowiedziała niemal szeptem. Justin zacisnął usta w prostą linię, opuszkami palców  niepewnie sunął dalej po jej twarzy. Obrysował podbródek, nos, czoło, a nawet usta. To na nich skupił się najbardziej, bardzo delikatnie przesuwał po nich lekko łaskocząc dziewczynę.

- Czasami gdy mówisz - powiedział, - mam wrażenie, że wewnątrz ciebie jest tego wszystkiego za dużo.  Rozumiesz? Jakbyś nie mogła się tego pozbyć, tych wszystkich emocji. Jakbyś... eksplodowała od środka i boję się, że kiedyś wybuchniesz.

- Jak wybuchnę nie będzie odwrotu, zabiorę ze sobą każdego, kto będzie w pobliżu - odpowiedziała. - Więc jeśli chcesz zmienić zdanie to... musisz mi powiedzieć. Zawsze jest jakiś wybór.

- A ja zawsze wybiorę ciebie.

Arleen poczuła jak jego kciuk ściera kolejną słoną łzę z jej skroni. Nic nie odpowiedziała, nie wiedziała co mogłaby mu teraz powiedzieć. Wzruszenie mocno chwyciło ją za gardło, a każdy najmniejszy motyl w jej brzuchu szalał łaskocząc ją od wewnątrz. Nikt nigdy się tak nią nie przejmował, nawet Blade nie był taki ostrożny w jej towarzystwie. Leżeli dalej obok siebie ze splecionymi palcami i żadne z nich nie musiało nic mówić. Wiedzieli i to ich przerażało najbardziej.

*

Przeszedł nerwowo przez pokój zerkając na śpiącą nastolatkę. Przespał całą noc, u jej boku nie miał problemu z zaśnięciem, ale teraz, kiedy w końcu się obudził uderzyła go rzeczywistość. Arleen powinna przeczytać list, powinna wiedzieć zanim powiedział jej te wszystkie znaczące rzeczy. Przeszedł po raz jedenasty wzdłuż pokoju obracając w rękach kawałek tak cennej kartki. Zatrzymał się przed łóżkiem i znowu na nią zerknął.

- Powinna wiedzieć - wyszeptał do siebie potakując głową. Rozłożył pomięty papier i jeszcze raz spojrzał na treść, którą znał już na pamięć. Wyciągnął lewą dłoń z kieszeni spodni wiedząc, że to co robi jest jedynym dobrym wyjściem. Chwilę później krawędź listu pochłonął płomień ognia pochodzący z zapalniczki. Justin wiedział, że kiedyś tego pożałuje, ale zamierzał zabrać wszystkie tajemnice ze sobą do grobu. Bez względu na cenę.

* * *

// TWITTER // WATTPAD // PYTANIA // SPOJLERY //

proszę podpisujcie się  komentarzach! :) 

#DIABELSKADUSZA

Nic nie powiem, bo i tak mnie nie słuchacie. Rozdział normalnie dodałabym za tydzień, ale dzisiaj są moje urodziny, więc pomyślałam, że zrobię sama sobie prezent lol. A tym, którzy słuchają, którzy komentują, piszą do mnie i polecają Diabelską Duszę bardzo dziękuję. Kocham Was najmocniej.