Rozdział siedemnasty

KOMENTARZE SĄ WŁĄCZONE

Nie zawiedziecie mnie, prawda?

ROZDZIAŁ NIE BYŁ SPRAWDZANY!

Za błędy, literówki i tak dalej przepraszam. Jutro się nimi zajmę.

* * *

Nie spojrzała na niego nawet na sekundę, kiedy rano wszedł do kuchni. Justin od razu dostrzegł ją siedzącą na blacie z kartonem jego pomarańczowego soku przy boku. Lekko zgarbiona z pochyloną do przodu głową wpatrywała się w wykafelkowana podłogę jakby była kolejnym cudem tego świata. Nie mógł dostrzec wyrazu jej twarzy przez kurtynę ciemnych włosów. Zatrzymał się na moment i przyjrzał się uważnie jej dłonią zaciśniętym na wysokiej szklance, a potem przewrócił oczami. Nie przywitał się z nią, nie próbował w żaden sposób się do niej zbliżyć, ani nie skomentował tego, że znowu pije jego sok i, że znowu przestała się odzywać. Dobrze wiedział, że on również może zagrać w ten sposób. Pasował mu taki układ. Wciąż czuł złość, której nie potrafił racjonalnie wyjaśnić. Sam do końca nie wiedział na kogo jest zły, ale to uczucie potęgowało się, kiedy tylko na nią spoglądał, więc automatycznie uznał, że to wina Arleen. I po raz pierwszy był wdzięczny, że unikała jego spojrzenia, że nawet nie podniosła głowy, by sprawdzić kto wszedł do kuchni. Mógł sobie tylko wyobrażać jak łatwo owinęłaby go sobie wokół palca, gdyby tylko spojrzała na niego tymi swoimi smutnymi oczami. Nie chciał z nią rozmawiać, chciał o niej zapomnieć chociaż na moment i pogrzebać wszystkie swoje myśli o niej. Nie dopuszczał do siebie tego, że była ważna. Ważniejsza niż tamtego dnia, gdy zobaczył ją po raz pierwszy pod swoim domem. Był tak naiwny, że niemal uwierzył, że zaprzeczaniem można zmieniać uczucia.

Nie powiedział jej, by więcej nie dotykała jego rzeczy, bo to oznaczałoby kontakt wzrokowy. Nie zapytał o to czy się wyspała i nie rzucił kąśliwą uwagą na temat Spike'a. Nie dlatego, że go to nie obchodziło. Bo był tym zainteresowany, ale uznał, że zna odpowiedzi. Myślał, że Arleen ma się dobrze. Przekonywał samego siebie, że to Arleen i mimo tego, że trzeba ją chronić jest silna, a teraz w dodatku ma Spike'a, który z pewnością świetnie się nią zajmie. Justin kochał opowiadać kłamstwa.

Minęło kilka godzin, a kiedy zobaczył ją ponownie po tym czasie poczuł, że zaraz pęknie mu czaszka. Jej zmartwiona mina doprowadzała go do szału. Może reagowałby inaczej, gdyby to był sposób w jaki patrzyłaby na niego, może nie czułby się taki wściekły i zazdrosny? Spojrzał z obrzydzeniem na Spike'a i poczuł jak jego ciałem wstrząsa dreszcz złości. Obserwował jak Arleen staje na palcach, by dosięgnąć buzi chłopaka choć wcale nie była od niego dużo niższa. Justin myślał, że trafi go szlag, kiedy uświadomił sobie, że ta sama dłoń, którą Areen z troską przesuwa po siniakach Spike'a jest tą samą, którą on sam ujmował z ostrożnością, której nie okazywał nikomu w takim stopniu jak jej. Niemal wrzasnął na głos, kiedy chłopak syknął, a Arleen zrobiła przepraszającą minę. Nie powinna go żałować, nie powinno jej być przykro przez to, że dostał po gębie za swoje nieodpowiedzialne zachowanie. Pomimo tego jak strasznie go to denerwowało nie potrafił przestać ich obserwować. Nie umiał zmusić się do odwrócenia wzroku, chłonął każdy moment i zapamiętywał najmniejsze szczegóły.

- Nie uważasz, że oni... no wiesz... - zaczął Thomas, który nagle pojawił się obok Justina. Poruszył znacząco brwiami. - Są ze sobą dość blisko?

Szatyn spojrzał ostro na chłopaka czując dość mocne ukłucie zazdrości wewnątrz siebie.

- Nie.

- Ale ona zawsze o niego pyta, nie zauważyłeś? Zawsze go szuka, a wczoraj w nocy widziałem nasze gołąbeczki w salonie. Pstryknąłem im nawet fotkę, chcesz zobaczyć?

Justin wziął głęboki oddech. Wolno wypuszczając powietrze odwrócił się do swojego kumpla.

- Usuń je - powiedział. Jego głos brzmiał na opanowany.

- Myślę, że zaprzyjaźniła się z nim, bo to Spike powiedział jej gdzie ma cię szukać - Thomas kontynuował ignorując polecenie Justina. - Gdybym ja miał problem i tylko jedna osoba naprawdę chciała mi pomóc to też bym jej zaufał.

- A ja? - warknął szatyn. - Też jej pomagam! - dodał głośniej niż się spodziewał.

- Tak stary, ale Spike był jednak przed tobą, prawda? To on zrobił dla niej zakupy, daje jej książki do czytania, nie chciał żeby odeszła i to...

- Spike, Spike, Spike - powtórzył za nim Justin wściekłym przedrzeźniającym głosem. - Jeszcze raz usłyszę jego imię i przysięgam, zrzygam się.

Thomas zmarszczył brwi. Świetnie, kolejny będzie myślał, że coś do niej czuję - pomyślał Justin. Wiedział, że powinien nauczyć się panowania nad swoimi reakcjami. I prawdę mówiąc potrafił to robić, ale ktoś wybił go z rytmu i przez to zapomniał jak to się porządnie robi. Nerwowo potarł swoją brodę, machnął obojętnie ręką i odwrócił się wychodząc na zewnątrz. Znów chciał być sam ze swoimi pytaniami, które ciągle brzmiały tak samo. Dlaczego tak reagował skoro znał ją tak krótko? Czemu czuł się tak przywiązany do obcej dziewczyny? Może Arleen miała rację i w rzeczywistości to co go do niej ciągnie to zwyczajna chęć pomóc słabszemu? Wygładził materiał swojej koszulki i wyszedł na zewnątrz. Wciąż był zły. A w tej chwili z jakiegoś głupiego powodu chciał, by Arleen odczuła to jak bardzo był wściekły. I może, ale tylko może pragnął jej tak bardzo, bo nosiła w sobie i reprezentowała wszystko to czego tak bardzo potrzebował?

*

Nie potrafiła się ruszyć. Głos uwiązł jej w gardle po raz kolejny. Czuła lodowate palce na swoich nagich ramionach. Ściana za jej plecami była twarda i chropowata. Arleen wiedziała, że to co się teraz dzieje nie jest prawdziwe. Wiedziała, że to kolejny zły sen. Zlepka wspomnień składająca się na koszmar, który śnił się jej już tyle razy. Mimo świadomości, którą miała czuła strach paraliżujący jej ruchy. Jej gorący oddech na jej szyi powodował ciarki na jej skórze. Jett patrzył na nią z chorym rozbawieniem na twarzy. Dociskał drobne ciało dziewczyny do ściany i przysunął się do niej tak, by patrzeć prosto w jej oczy. Mieszające się ze sobą zapachy uderzyły w jej nos z podwójną siłą. Jak nigdy wcześniej w żadnym z jej snów mogła dokładnie opisać każdy z zapachów - papierosów, deszczu, wilgoci, aromatu herbaty, jabłek, a także krwi. Przez ten ostatni cała się wzdrygnęła.

Jego dłoń zaciskała się na jej szczęce.

- Nie jesteś prawdziwy - wymamrotała zamykając oczy. Chciała się obudzić, chciała wrócić do rzeczywistości, ale zamiast tego czuła coraz intensywniej jego gorący oddech na swojej skórze. Wiedziała, że Jett nadal się śmieje. Jego palce coraz mocniej wbijały się w jej skórę, paznokcie zostawiały półksiężyce, a ona wciąż tkwiła w śnie. - Nie jesteś prawdziwy - powtórzyła po raz kolejny słabszym głosem.

Jett zsunął swoje ręce i umiejscowił je na jej szyi, a Arleen nagle zwątpiła w to czy to co się dzieje jest na pewno wytworem jej wyobraźni. Wszystko zaczynało się jej mieszać.  Szorstkie dłonie zaciskały się coraz bardziej, a jej było coraz trudniej oddychać. Jeśli to był tylko sen, dlaczego naprawdę nie mogła zaczerpnąć powietrza? Dlaczego zaczynała kasłać, a Jett wydawał się być coraz silniejszy, kiedy ona słabła? I dlaczego nie potrafiła wykonać żadnego ruchu? Czemu się nie broniła? Jego śmiech zaczął brzęczeć w jej uszach, a potem usłyszała jego słowa. Te same, które już kiedyś wypowiedział:

- Jesteś idiotką Arleen Blackwood.

Otworzyła szeroko oczy i zachłysnęła się powietrzem siadając gwałtownie. Przycisnęła dłoń do klatki piersiowej rozglądając się nerwowo po pokoju Colina. Nikt nie próbował jej udusić, nikt jej nie groził. Była sama, a mimo to nie potrafiła odetchnąć z ulgą. Zakaszlała głośno czując pieczenie w klatce piersiowej. To nie był pierwszy raz, koszmary śniły jej się odkąd zginął Blade. Ale po tym co zrobił Jett stały się częstsze i realniejsze. Arleen nie mogła już spokojnie przespać całej nocy. Wtedy, kiedy zasnęła na ramieniu Spike faktycznie obudziła się tylko raz, ale wciąż miała przed oczami te wszystkie obrazy i sceny, w których ktoś robi jej krzywdę. Bała się, odczuwała strach, którego nie potrafiła wyjaśnić. Ale wcale nie chciała schować się pod kołdrę, nie myślała o swoim bracie, czy o mamie. Jedyną osobą, której teraz potrzebowała był Justin. Ale był na nią obrażony. Więc co mogła zrobić, by odpędzić od siebie złe sny? Nie spać. Tylko to było głupie,  niezdrowe i bardzo nieprzemyślane.

Chowając kosmyk włosów za ucho szatynka wstała z łóżka. Nie było wcale tak późno, zegarek na szafce wskazywał, że jest kilka minut przed północą. Może jednak...? Jeśli spróbuje powiedzieć mu o co chodzi, może wtedy...? Oblizała usta i odetchnęła. Przeszła przez oświetlony korytarz i podziękowała Bogu za to, że drzwi do jego pokoju były otwarte. Nie myślała zbyt długo nad tym co powiedzieć, ani jak to ująć. Liczyła, że sprawa po prostu rozejdzie się po kościach, a oni oboje przestaną zachowywać się jak dzieci.

- Justin? - zapytała niepewnie stając w progu jego pokoju. Zaplotła dłonie na piersiach i spojrzała na niego.

- Co?

Jego głos był chłodny, obojętny i zdystansowany. Justin siedział na obrotowym fotelu z nogami położonymi na biurku i z telefonem w ręku. Pisał do kogoś jakąś wiadomość, bo jego palce stukały o ekran z zawrotną prędkością.

- Ja...

- Aktualnie nie mam czasu - przerwał jej nie chcąc nawet słuchać tego co ma do powiedzenia. - I jest już późno, więc sama rozumiesz. Idź spać.

- Ale właśnie... - Arleen próbowała mówić dalej.

- Nie widzisz, że jestem zajęty? - zapytał z goryczą w głosie rzucając jej jedno wściekłe spojrzenie.

Arleen spuściła głowę, a jej ręce opadły swobodnie. Miała wiele do powiedzenia, ale Justin nie chciał jej słuchać. Na usta cisnęły się jej wyzwiska, szczere słowa, rzeczy o których chciała opowiedzieć. A mimo to nie wydając z siebie najmniejszego dźwięku po prostu wyszła zamykając za sobą drzwi. Nie miała sił na kolejną kłótnię. Wiedziała tylko, że Justin nie powinien się na nią złościć. Nie miał ku temu żadnego powodu, ale z drugiej strony - mogła się spodziewać tego, że Justin będzie się właśnie tak zachowywać. Mogła przewidzieć to, że będzie oschły i zimny, ale gdzieś w głębi jej serca tliła się iskierka nadziei, że może jej nie odrzuci. Mógłby ją objąć, powiedzieć coś podnoszącego na duchu. Posiadał nawet ten talent, o którym nie wiedział i potrafił uspokoić ją samą swoją obecnością.

Może w którymś momencie uraziła jego męską dumę? Może wymagała zbyt dużo? Tego dnia i w jej głowie wybuchła seria podobnych pytań. Koniec końców wcale nie byli sobie tacy bliscy jak mogłoby się jej wydawać, więc czemu tak się czuła? Czemu chciała wrócić do jego pokoju, nakrzyczeć na niego, a potem mocno się do niego przytulić? Czemu już teraz byli tacy toksyczni?

Wróciła do swojego pokoju, usiadła na łóżku i zamknęła oczy. Powtarzała sobie w myślach, że nic jej tu nie grozi, że Spike z którym rozmawiała rano ma racje i wszystko to siedzi tylko w jej głowie, a ona jest bezpieczna. Kiedy wczoraj śnił się jej Jett miała obok siebie właśnie jego. Spike'a, który bardzo szybko ją uspokoił, ale teraz siedziała sama w czterech ścianach. Cisza, która ją otaczała zgniatała jej głowę i powodowała natłok okropnych myśli. Piekły ją oczy od próby utrzymania ich otwartych, ale bała się zasnąć, bała się, że to wszystko wróci i, że Jett znowu będzie próbował ją utopić, udusić, poćwiartować lub zrobić cokolwiek innego.  Nie zamierzała już więcej nikogo niepokoić swoimi głupimi snami i małymi problemami. Więc siedziała tak przy zapalonym świetle z książką w dłoni, a ilekroć przysypiała budziła się z przerażeniem wymalowanym na całej twarzy.

Przez kolejne dwa dni Arleen wciąż nie odzywała się do Justina. Próbowała! Naprawdę, ale ilekroć widziała go w zasięgu wzroku potrafiła jedynie spuścić głowę i liczyć na to, że może on coś powie. Łatwo było wyobrazić sobie co powinna powiedzieć kiedy siedziała sama w pokoju, ale w rzeczywistości nie było to takie proste. Nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów. Jakby serce podchodzące jej do gardła uniemożliwiało jej nawet przywitanie się z nim. Czy naprawdę zasługiwała na ciszę z jego strony, kiedy ich kłótnia nie była tak naprawdę niczym poważnym? Czy naprawdę nie mógł zachować się jak dorosły i porozmawiać z nią bez opryskliwości? Było jej ciężko i czuła się strasznie samotna pomimo tego, że Spike regularnie dotrzymywał jej towarzystwa. Przekręciła się na drugi bok odkładając butelkę wody na szafkę nocną. W tym samym momencie Evan wpadł do jej pokoju.

- Cześć! - krzyknął radośnie. Arleen naprawdę go uwielbiała, ale w tym momencie po prostu skrzywiła się na to jak głośny był. Jego głos ją drażnił, a przekrwione oczy z trudem nadążały za szybkością jego ruchów. Był dzieciakiem, który zdecydowanie miał za dużo energii. W jednej chwili stał przy łóżku, a moment później przy oknie.

- Hej Młody - powiedziała zmuszając się do uśmiechu. - Co u ciebie?

- Nie uwierzysz! - zaczął z przejęciem. -Babcia kupiła mi nowy rower! - pochwalił się. Przeszedł pokój wzdłuż i wszerz, aż w końcu siadł na łóżku uśmiechając się szeroko. - Jest zielony! Kumplom ze szkoły opadną szczęki jak tylko wakacje się skończą!

- To świetnie! - odparła starając się brzmieć entuzjastycznie. - Twoja babcia musi cię bardzo kochać.

Przytaknął uśmiechając się szeroko.

- Wyspałaś się? - zapytał nagle przyglądając się jej, a Arleen wzruszyła ramionami. Jeśli drzemki trwające po kilka minut można uznać za sen, to właśnie tak było.

- Masz jakieś plany na dzisiaj, czy tylko wpadłeś żeby mnie odwiedzić?

- Spike, Colin i Thomas zabierają mnie na przejażdżkę motorami. Super, no nie?

- No jasne, że tak - odparła. Znowu zazdrościła Evanowi tego jaki niewinny był, jak kochał wszystko i wszystkich. A przede wszystkim podziwiała w nim to, że udawał jakby to co jej wyznał tamtego dnia w salonie, kiedy grali razem w gry planszowe już zniknęło. To była kolejna rzecz, o której powinna komuś powiedzieć.

- Spike powiedział, że masz przyjść na śniadanie. Będzie zły jak ze mną nie zejdziesz na dół, a jak będzie na mnie zły to nie weźmie mnie na motor! Więc chodźmy!

Chwycił ją za rękę nie czekając na odpowiedź i pociągnął za sobą. Arleen wstała z łóżka niemal potykając się o własne nogi. Ruszyła za Evanem, który był dużo silniejszy niż się spodziewała. Zaciągnął ją na sam dół nie przyjmując do świadomości jej głośnych protestów i próśb. Puścił jej rękę dopiero, kiedy znaleźli się w kuchni.

- Zjedz to - powiedział Spike widząc ją. Przez moment przyglądał się jej, a potem pokręcił głową. - Chodź, Colin już na nas czeka - dodał i uśmiechnął się do Młodego, który podskoczył wyrzucając entuzjastycznie ręce. Arleen pomachała im dłonią na odchodne modląc się, by jej twarz wyglądała chociaż na trochę zadowoloną. Dopiero potem odwróciła się i spojrzała na tosty, które zrobił dla niej Spike. Był taki dobry. Przypominał jej Blade'a. On też zawsze się o nią troszczył, ale nie był przy tym przesadnie słodki. Nachyliła się nad jedzeniem i powąchała je. Pachniało pięknie i smacznie mimo tego, że Arleen nie była głodna. Westchnęła głośno wiedząc, że musi jeść. Brak snu był problemem nad którym nie mogła zapanować, ale zawsze mogła zmusić się do zjedzenia czegokolwiek. Wzięła swój talerz i ruszyła w stronę salonu zajmując miejsce przy stoliku pod oknem. Tutaj mogła spokojnie rozkoszować się powiewami wiatru i skupić się na tańczącej pod wpływem podmuchów firance. Zrobiła kilka gryzów i już miała dość. Nie była chora, więc dlaczego czuła się tak dziwacznie? Jej dłonie były ciągle zimne, czuła się zdenerwowana i... otworzyła szeroko oczy przypominając sobie kiedy ostatnio odczuwała takie rzeczy.

- Nie, nie, nie - powiedziała do siebie kręcąc głową. - Cholera jasna - dodała zaciskając usta.

- Arleen?

Wzdrygnęła się, kiedy Ryan dotknął jej ręki. Spojrzała na niego wstrzymując na parę sekund oddech.

- Wystraszyłeś mnie.

- Czego ty się tak boisz? Tu nic ci się nie stanie - powiedział z pokrzepiającym uśmiechem. Usiadł na przeciwko niej. - Jezu, dziewczyno czy ty wiesz co to jest sen? - zapytał nachylając się. Przez krótką chwilę przyglądał się twarzy Arleen marszcząc brwi. Szatynka przewróciła oczami.

- Coś kiedyś o tym słyszałam.

Ryan pokręcił głową.

- Coś się dzieje?

- Nie mogę spać. Tylko tyle - odparła wzruszając ramionami.

- Spike coś mi mówił na ten temat. Wyglądasz okropnie, Justin cię widział?

Sama wzmianka o nim sprawiła, że przez jej ciało przeszedł dziwny dreszcz.

- A co on ma do tego?

Ryan spojrzał na nią znacząco, ale nie odpowiedział na to pytanie. Zamiast tego przysunął do niej talerz z nadgryzionym tostem.

- Jedz - pogonił ją. - Czujesz się lepiej? Po tym wszystkim?

- Sama nie wiem - odpowiedziała zgodnie z prawdą.

W tym samym czasie Justin z rękoma w kieszeniach zatrzymał się tuż przed salonem słysząc jej głos. Owszem, zachowywał się jak dupek, kiedy ją ignorował. Ale znowu minęło sporo czasu odkąd mógł zobaczyć ją mówiącą do kogoś, bo nawet kiedy siedziała na dole ze Spike'm rzadko kiedy otwierała usta. Justin podszedł bliżej i zatrzymał się w progu skąd mógł ich spokojnie obserwować.

- Więc... bezsenność, co?

Arleen wyciągnęła przed siebie ręce.

- Raczej wspomnienia i koszmary, które nie dają mi spokoju.

Ryan pokiwał głową. Oblizał usta jakby zastanawiając się nad kolejnym pytaniem. Justin oparł się o framugę drzwi wiedząc, że to może być interesujące.

- Dużo przeszłaś, więc nie jestem zdziwiony. Chodzi o to ostatnie?

Justin chciał go uderzyć, kiedy tylko w jej oczach zabłyszczały łzy. Widział ją po raz pierwszy od paru dni tak wyraźnie. W końcu nie było przy niej irytującego bruneta. Znowu wyglądała na strasznie zmęczoną, jej blada skóra odznaczała się na tle ciemnych włosów i zielonych oczu. Podparła głowę na ręce i przez sekundę wpatrywała się w chłopka.

- Dlaczego ja? - zapytała nagle. - Dlaczego ciągle tu jestem? Czemu to mi przytrafiają się takie rzeczy?

Ryan zacisnął wargi. Nie wiedzieć czemu Arleen zawsze zadawała te pytania, jakby ktoś naprawdę był w stanie jej na to odpowiedzieć.

- Może utknęłaś w tym miejscu żeby pomóc komuś, kto też znajduje się w podobnej sytuacji i nie potrafi z niej wyjść?

Szatyn rozchylił usta zaskoczony odpowiedzią swojego przyjaciela. Nie rozumiał czemu jego słowa tak w niego uderzyły, ale ważniejsze było to, że to była odpowiedź, której Arleen potrzebowała. Zmrużyła oczy i na moment zatopiła się w swoim świecie.

- Nie potrafię pomóc sobie, a miałabym pomóc komuś innemu?

- Nie doceniasz swoich sił Arleen - Ryan posłał jej słaby uśmiech. - Możesz mi opowiedzieć o czym są twoje sny?

Arleen odłożyła z powrotem tosta, którego wzięła do ręki. Nerwowo oblizała swoje usta.

- Dusi mnie - powiedziała tak cicho, że ledwo można było ją usłyszeć. Wyglądała też tak jakby wstydziła się tego co nawiedzało ją w koszmarach.

- Kto?

- On - odparła skupiając wzrok na obrusie. - Wiesz, był bardzo miły na samym początku. Chciałam mu zaufać, naprawdę. Nie mogę przecież skreślać każdej osoby tylko przez to, że ciągle trafiam na jakichś psycholi, prawda? Muszę być otwarta, bo inaczej skończę jako samotna dziwaczka.

Justin przysłuchiwał się jej z jeszcze większym zainteresowaniem, ale jego nerwy znowu zaczynały szaleć. Jej krótkie dusi mnie sprawiło, że natychmiast chciał się odwrócić złapać za łopatę i poszukać tego idioty.  Wyraźnie powiedziała, że dręczą ją wspomnienia. Więc ten skurwiel ją dusił. Próbował ją zabić. Potrząsnął mocno głową. Podczas, gdy on praktycznie umierał z ciekawości Ryan siedział opanowany i wyciągał z Arleen coraz więcej informacji. Usłyszał po raz kolejny jej westchnięcie, a potem brzdęk szkła, jakby ze zbyt dużą siłą odłożyła szklankę na stół.

- Myślałam, że odciął mi rękę - powiedziała płaczliwie. - Ale to tylko opuszek, tylko... - dodała cichym załamującym się głosem. Spojrzała na opatrunek i zagryzła usta. - Chyba już teraz jestem samotną dziwaczką, co?

Jej zabarwiony płaczem śmiech był goryczą dla serca Justina.

- Arleen...

- To już dwa razy jak prawie umarłam Ryan. Wiesz jak to mówią, do trzech razy sztuka - dodała po raz kolejny starając się, by brzmiało to jak żart.

Justin słyszał jej krótkie, głębokie oddechy i czuł, że zaraz naprawdę wybuchnie, a jego wnętrzności rozsypią się po przedpokoju. To było złe, niedorzeczne i chore. Czemu nie powiedziała tego wszystkiego jemu? Czemu wolała dusić to w sobie przez tak długi okres czasu? Nie rozumiał tego. Uścisk w jego klatce piersiowej bolał tak bardzo jakby ktoś ją przebił. Nie mógł tego znieść, ale jedyne co mógł teraz zrobić to po prostu stać w jednym miejscu, patrzeć i słuchać.

Ryan przesiadł się tak, by siedzieć bliżej niej. Niepewnie poklepywał jej ramię jakby nie wiedział co powinien teraz zrobić. Ale Justin wiedział. Zrobił krok do przodu, potem jeszcze jeden i kolejny, ale znowu się zatrzymał.

- Nie chciałam żeby Justin miał problemy, bo przecież wiem, że ma ich dużo chociaż o tym nie mówi - powiedziała cicho. Jeszcze nie płakała, ale szatyn wiedział, że jest już na tej granicy, w której wystarczy jeden gest, albo jedno słowo za dużo, by jej policzki pokryły łzy.

- Chciał wiedzieć coś o nim?

Pokiwała lekko głową.

- Chodziło tylko o to żebym mu powiedziała gdzie jest.

- Zrobiłaś to?

- Nie - szepnęła. - I dlatego on... - zacisnęła oczy. - Myślałam, że utonę w tej okropnej wannie, że nigdy więcej nie zobaczę swojej mamy, taty, was wszystkich - mówiła cicho, niepewnie. Nie opowiadała ze szczegółami tego co się stało, ale skrawki informacji wystarczyło by połączyć ze sobą fakty. - Nie mogę spać Ryan, on ciągle mi się śni - powiedziała wsuwając palce we włosy. - Mam same koszmary, a kiedy poszłam do Justina, bo tylko przy nim mogłam spokojnie zasnąć, tylko przy nim czuję się bezpiecznie on kazał mi spadać twierdząc, że jest zajęty. Więc powiedz mi, co mam zrobić? Czuję się... źle i nie mam pomysłów jak to naprawić. Nie dam sobie rady sama.

Nie wiedział co zabolało go bardziej. To, że Arleen rozmawiała o tym z Ryanem czy to, że tak bardzo ją zranił swoim zachowaniem. Było mu głupio, było mu wstyd. Już dłużej nie myślał. Po prostu szybkim krokiem podszedł do niej i chwycił za jej nadgarstek. Nawet nie zaprotestowała, kiedy pociągnął ją za sobą i wyciągnął na zewnątrz. Promienie słońca przebijały się przez gałęzie drzewa pod którym się zatrzymał. Puścił jej rękę dopiero, kiedy znaleźli się w zacienionym miejscu. Ku zaskoczeniu to ona odezwała się pierwsza, ale nawet nie patrzyła w jego stronę.

- Czemu jesteś na mnie taki zły?

- Arleen - westchnął ciężko. Tylko na tyle było go stać. Zacisnął lekko usta zastanawiając się nad doborem słów. Wiedział, że nie może wyskoczyć z czymś prostym. Chciał, by jego słowa miały większe znaczenie, by brzmiały tak pięknie jak to co powiedział jej Ryan. Przy okazji próbował do niej podejść, ale za każdym razem, kiedy robił krok w jej stronę ona robiła dwa w tył.

- Czy ja... zrobiłam coś złego? - zapytała nerwowo.

- Nie, to nie tak - zaprzeczył. - I proszę nie uciekaj ode mnie - dodał z desperacją w głosie. Arleen zatrzymała się na moment i zatrzepotała rzęsami. Może sama nie dostrzegała tego, że ciągle się wycofywała? - Wydawało mi się, że jestem na ciebie zły, ale w rzeczywistości byłem wściekły na samego siebie. Teraz to rozumiem. To moja wina - wyznał i na moment zamilknął. - Za każdym razem, kiedy próbuję cię ratować dzieje się coś złego i kończysz zraniona. Nie powinno tak być.

- To nie twoja wina Justin. Mówiłam ci już, że nie musisz mnie ratować, ani tym bardziej składać. Nie chcę tego.

- Wciąż wolę wyciągać odłamki szkła ze swoich palców niż zostawić cię z tym wszystkim samą - powiedział nawiązując do ich rozmowy z tamtej nocy, kiedy do niego przyszła. Podszedł do niej nerwowym krokiem. Ciągle zaciskał i rozluźniał pięści. Stanął tuż przed nią i uniósł palcami jej podbródek. Na jej policzkach wykwitły dwa rumieńce.

- Obiecajmy sobie, że nie będziemy się kłócić o bzdury, dobra? Tylko mnie nie drażnij i będzie dobrze.

 - Nie robię tego specjalnie, to tak jakby część mojej osobowości - westchnęła. Nie pytając go o zgodę przytuliła się do jego torsu. Zamknęła oczy zaciągając się jego zapachem i mimowolnie uśmiechnęła się, kiedy jego dłoń zaczęła gładzić jej plecy.

- Podsłuchiwałeś mnie i Ryana, prawda?

- Czy to nie oczywiste?

- Słyszałeś wszystko? - zapytała tak cicho, że ledwie mógł usłyszeć jej głos.

- Tak. I chciałbym żebyś...

- Nie - przerwała mu gwałtownie i cofnęła się do tyłu. Spojrzał na jej buzię szukając odpowiedzi.

- Czemu nie chcesz mi opowiedzieć? Czemu ufasz im bardziej niż mi? - zapytał. - Dlaczego Ryan? Dlaczego Spike?

- Ufam ci - powiedziała szczerze. - Skoro podsłuchiwałeś powinieneś to zrozumieć Justin. Zrobiłam to dla ciebie.

- D-dla mnie?

- Próbowałam cię uratować, czy to nie oczywiste? On nie chciał mnie, chciał znaleźć ciebie. To na tobie mu zależało, a ja byłam tylko... tylko kimś, kto miał cię sprzedać. I przyjaźnię się ze Spike'm, mamy dużo wspólnego. To problem?

- Nie, oczywiście, że nie - zaprzeczył szybko chociaż tak naprawdę chciał powiedzieć jej prawdę. Spike mu przeszkadzał. - Strasznie szybko zmieniasz temat Piegusko.

- Bo boję się tego jak zareagujesz, kiedy ci powiem - westchnęła dotykając kory drzewa. Jej drobne palce przesunęły po jej powierzchni. Spojrzała na niego, a przenikliwość jej zielonych oczu na nowo zaczynała wywoływać fale dziwnych uczuć przechodzące przez ciało Justina.

- Jeśli nie chcesz o tym mówić teraz... w porządku. Postaram się to zaakceptować, ale nie mów im - powiedział wskazując na dom za sobą. - Przyjdź z tym do mnie. Nawet jeśli będziemy znowu pokłóceni, jeśli będziesz myślała, że cię nienawidzę po prostu przyjdź i nie uciekaj jeśli cię odrzucę. Jestem dupkiem, ale zależy mi na tobie.

Zatrzepotała rzęsami, a on znowu zapatrzył się w jej twarz. Boże, była taka piękna. I nie przeszkadzała mu blizna, ani zadrapania, ani silna chęć poznania tej małej tajemnicy. Po prostu pragnął mieć ją przy sobie. Jego serce biło mocno, kiedy zrobił krok w jej stronę.

- Chciałbym zrozumieć czemu tak bardzo cię lubię - westchnął i odgarnął jej włosy ze szczupłego ramienia. - To doprowadza mnie do szału - dodał, a jego głos brzmiał jakby miał o to pretensje. Zamknęła oczy i pokręciła głową.

- Justin...

- Jeszcze tylko jedno pytanie, w porządku? Wtedy, w lesie... kiedy... - plątał się w swoich słowach. Nie mógł uwierzyć, że stał się jednym z tych chłopaków, którzy denerwują się rozmową z dziewczyną. Wcześniej taki nie był. To była kolejna rzecz, którą Arleen zmieniła.

- Justin proszę... ty...

- Poczułaś to co ja, prawda? - zapytał chwytając za jej dłonie.  - Dlatego najpierw się odsunęłaś, a potem sama mnie pocałowałaś.

- Co poczułam? - odparła unikając jego spojrzenia. Jej policzki robiły się coraz bardziej rumiane, jakby zawstydzało ją cała ta sytuacja.

- Pokażę cię.

Złapał za jej nadgarstek i przyciągnął do swojej klatki piersiowej. Rozchyliła usta, kiedy wyczuła z jaką siłą bije serce Justina. Mogła opisać każde uderzenie z dokładnością.

- To przez ciebie Piegusko.

Zamknęła oczy. Po raz pierwszy ktoś mówił jej coś takiego. Wcześniej próbowała swoich sił z chłopakami, próbowała zwracać na siebie ich uwagę i starała się ignorować dupków, którzy zawsze zwracali uwagę tylko na jej bliznę. Czy Blade powiedziałby jej, że Justin też jest kolejnym frajerem? Czy gdyby żył powiedziałby jej, że to dobry wybór? On zawsze denerwował się przez jej małe zauroczenia. Skupiła spojrzenie na swojej dłoni, która wciąż była umiejscowiona na klatce piersiowej Justina. Może wszystko czego szukała, było ukryte właśnie w tym miejscu? W jego sercu?

- Dlaczego płaczesz? - zapytał nagle z paniką w głosie.

- Po prostu... nie wiem - odparła. Justin już nie trzymał jej nadgarstka, a mimo to jej dłoń wciąż tkwiła w tym samym miejscu. Palcami uderzała w materiał koszulki wystukując rytm jego serca. - To wszystko co mówisz, co pokazujesz jest piękne, ale Justin... Kto do diabła myśli, że kilka słodkich słów pocieszenia sprawi, że cały ten ból zniknie? To tak nie działa. Nie możesz naprawić lat zniszczenia od tak.

Niepewnie otarł wierzchem kciuka łzę na jej policzku.

- Ale mogę spróbować. Jeśli tylko mi pozwolisz.

Przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Nie miał do niej żalu. Mógł sobie wyobrażać jak bardzo jest smutna i przygnębiona po tym wszystkim co ją spotkało. Czuła się samotna, czuła się zagubiona i zdezorientowana. Ale jak na osobę, która dużo płakała była silniejsza niż większość ludzi. Domyślał się także, że będzie jeszcze gorzej. Trzymał ją mocno bojąc się, że jeśli ją puści Arleen rozsypie się na kawałeczki. Zamierzał być jej podporą. Słuchał jej cichego płaczu i nie próbował jej pocieszać. Ludzie powinni zrozumieć, że czasami wystarczy przy kimś być, tak po prostu. Minęło sporo czasu zanim szloch przerodził się w krótkie pociągnięcia nosem, aż w końcu na ciszę. Potrzebowała jego silnych ramion, by odgrodziły ją od świata.

- Czujesz się lepiej? - zapytał.

- Możesz mnie nie puszczać? - odparła z twarzą przyciśniętą do jego piersi, kiedy tylko Justin spróbował odciągnąć ją od siebie. Uśmiechnął się pod nosem i pogładził ją ponownie po plecach. - Jeśli ci coś powiem obiecasz mi, że zostaniesz tu ze mną? Że nie zostawisz mnie po raz kolejny samej w tym domu?

- Tak.

- Mówię poważnie Justin. Muszę wiedzieć, że tu będziesz. Muszę wiedzieć, że ci na mnie zależy. Ja już przeszłam dla ciebie przez piekło.

- Piegusko - westchnął. - Zaczynam myśleć, że mi nie ufasz. Obiecuję, że cię nie zostawię i uwierz mi. Przeszedłbym dla ciebie przez piekło i Antarktydę. Mogę nawet przejść przez morze jeśli tego chcesz.

- Bądź poważny - mruknęła chociaż w jej głosie można było dostrzec nutkę rozbawienia. Odczekała dłuższą chwilę, aż w końcu zacisnęła mocniej ręce owinięte wokół jego tułowia i niepewnie uniosła głowę. Wiedziała, że to co powie zrujnuje po raz kolejny ich moment, ale może mieli być tymi ludźmi, którzy nie mają szans na to, by długo rozkoszować się chwilami relaksu. Uważnie przyglądając się jego twarzy powiedziała:

- Miał na imię Jett.

I widziała jak jego szczęka się zaciska, a ręce które wcześniej tak mocno ją trzymały zaczynają opadać w dół. Wściekł się, a ona modliła się tylko o to, by Justin nikogo nie zabił, bo nagle przez dziki blask w jego oczach zaczęło jej się wydawać, że byłby do tego zdolny.

* * *

Tak jak pisałam - komentarze są włączone, więc możecie napisać co myślicie o poprzednich rozdziałach i o tym, który właśnie przeczytaliście. Mam nadzieję, że mnie nie zawiedziecie *kaszle*. Przepraszam, że tak krótko, ale myślę, że teraz po prostu tak będzie - rozdziały częściej, ale krótsze/dzielone na części. Nooo i życzę Wam wszystkim powodzenia w nowym roku szkolnym. Kocham Was wszystkich bardzo mocno, dziękuję za wyświetlenia i polecenia bloga.

 Do zobaczyska, miejmy nadzieję, że szybciej niż za miesiąc haha.

PS Teraz w końcu wszystko powoli zacznie się wyjaśniać. Będzie więcej odpowiedzi niż pytań, więc czekajcie cierpliwie! 

// TWITTER // WATTPAD // PYTANIA // SPOJLERY //

proszę podpisujcie się  komentarzach! :) 

#DIABELSKADUSZA